Depressie lijkt de laatste jaren een nationale obsessie. Een begrijpelijke interesse aangezien 16% van de bevolking in zijn/haar leven te maken krijgt met deze hersenziekte. Hoewel succesvolle therapie tegenwoordig mogelijk is, zijn er nog ontzettend veel vragen rond het ziekteproces. Deze maand werd bewijs gepubliceerd dat het MAPK communicatiesysteem een is verstoord in depressie. Dit nieuwe doelwit kan potentieel voor medicijnen gaan zorgen.
De ontdekking begon met de zoektocht naar genen die meer/minder actief zijn in depressieve patiënten dan in gezonde personen. Het doelweefsel was de hippocampus, het hersengebied dat je in staat stelt te leren, aangezien dit in depressie afwijkt. Bij 21 overleden patiënten en 18 gezonde controlelichamen werden twee gebieden (dentate gyrus + CA1) uit de hippocampus verwijderd. De activiteit van alle genen in dit weefsel werd onderzocht op een DNA-chip. Het gen MKP-1 bleek in beide gebieden meer dan twee maal zo actief te zijn als normaal. […] Lees verder
Het nieuwe kabinet Rutte-I lijkt meer op een afspiegeling van een herendispuut dan een van de samenleving. Toen kritiek ontstond op het gebrek aan vrouwen gaf de kersverse premier aan gezocht te hebben, maar hij kon niet genoeg geschikte vrouwen vinden. Ook buiten de regering wil de Nederlandse gender gap zich maar niet sluiten. Het is allang geen taboe om ter verklaring te zeggen dat vrouwen- en mannenhersenen nu eenmaal verschillen. Psychologe Cordelia Fine bewijst in haar nieuwste boek Delusions of Gender dat het wetenschappelijke bewijs hiervoor flinterdun is.
Populaire boeken als Waarom mannen niet luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen betwijfelen niet dat het mannen- en vrouwenbrein totaal verschillend zijn. Dit onderscheid zou biologisch en erfelijk zijn bepaald. Meestal wordt de man voorgesteld als een emotieloze, eenlettergrepige woorden brommende TomTom, terwijl de vrouw een zorgzame spraakwaterval is zonder ruimtelijk inzicht. Hieruit vloeit logisch voort dat beiden verschillende keuzes maken […] Lees verder
Van bacteriën tot in de mens bestaan er biologische ’klokken’ met een cyclus van circa 24 uur. Als mens bemerk je hun bestaan vooral als ze in de war zijn. Dit gebeurt bijvoorbeeld bij jetlag, maar ook slapeloosheid is een gevolg. De wetenschappelijke namen voor deze klokken zijn circadiaanse ritmes en ze worden gedreven door klokgenen met een cyclische expressie. Door synchronisatie met prikkels als licht en temperatuur, adapteren de genen en bijbehorende organismen zich aan milieurvariaties veroorzaakt door de draaiing van de aarde.
Onlangs werd in PLoS Biology overtuigend bewijs gepubliceerd dat de rondworm C. elegans, een veelgebruikt modeldier, ook een interne klok heeft.
Dit onderzoek begon met de zoektocht naar genen met ritmische variaties over 24 uur. Hiervoor werd een wormpopulatie met gelijke leeftijd getraind op een licht-donkerritme van 12 + 12 uur. Een tweede groep wormen werd in het donker grootgebracht in eenzelfde ritme variërend tussen 15 […] Lees verder
